Het Paradijs voor de Doe-Het-Zelver

Ik ben een blije doe-het-zelver. Een blije, onafhankelijke, eigenwijze doe-het-zelver welteverstaan: ik veroorzaak liever drie keer lekkage dan dat ik een loodgieter bel om hier de leidingen te verleggen en gebruiksaanwijzingen zijn voor mietjes. Nee hoor, ik doe het zelf wel! Ik was dan ook blij verrast toen mijn lokale supermarkt het “zelf-scannen” introduceerde. Op vertoon van m’n  kortingskaart krijg ik nu een mobiele, vol-automatische caissière in bruikleen waarmee ik met één druk op de knop kan aangeven dat ze een boodschapje voor me scant. En daar wordt de onafhankelijke, eigenwijze doe-het-zelver blij van, want dit scheelt tijd. Tijd die je niet in de rij bij de kassa hoeft te staan. Tijd die je niet hoeft te verspillen aan artikelen op de band leggen om ze vervolgens overhaast in je tassen te proppen. Tijd waarin je je niet hoeft te ergeren aan mevrouw de Cassière die de les over de stopfunctie van de rolband heeft gemist, waardoor je zachte boodschappen door hun zwaardere collega’s worden samengeperst. Hoewel het natuurlijk wel weer tijd scheelt om morgen tijdens de lunch een compact vierkant pakketje met kaas naar binnen te werken in plaats van het luchtige bolle bolletje waar je je zo op had verheugd. Enfin, het doe-het-zelven in de supermarkt scheelt tijd. Tijd die de doe-het-zelver goed kan gebruiken omdat ie verdorie alles zelf moet doen. Ideaal dus. 

Als ervaren doe-het-zelver bleep ik mezelf zorgeloos een weg door de winkel.  Het liefst doe ik alles zelf, maar ook de fervente doe-het-zelver is soms toe aan een verwenmomentje. Gewoon, even ontspanning. En in de supermarkt betekent dat: de versafdeling! Mijn favoriete corner in de winkel, want daar staan de hapjes. Misschien niet bij iedere supermarkt, maar wel bij míjn supermarkt. Om sluikreclame te voorkomen, zal ik niet zeggen om welke supermarkt het gaat, maar geloof me: ik noem ‘m niet voor niets de Happie. Plakjes worst, stukjes gevulde koek, kaasblokjes, alles gepresenteerd in hapklare brokjes. En nee, ze hoeven niet met de schaal rond te gaan in de winkel, ik doe-het-zelf!  En zo vaak als ik zelf nodig acht om vast te stellen dat het hier echt om 48+ kaas gaat. 

Aan het einde van m’n boodschappenlijstje, bedank ik de meeneem-caissière voor de prettige samenwerking en hang haar terug in het rek. Nu wordt het spannend! De helft van de keren dat ik hier sta, roept de mevrouw in de betaalpaal dat er een medewerker onderweg is. Als onafhankelijke, eigenwijze doe-het-zelver heb ik natuurlijk nooit om hulp gevraagd. Hoe dan ook, er komt een medewerker (een echte, want hij heeft pukkels) op me afgestormd. Hij mompelt iets en begint tussen m’n zorgvuldig opgeborgen boodschappen te graaien. Ik vermoed dat hij checkt of ik niks stiekem steel. Hoewel je stelen volgens mij altijd stiekem doet, maar dat terzijde. Het punt is: ik kan niks stiekem stelen, want ik ben nog niet eens aan betalen toegekomen! Meneer Pukkel kijkt moeilijk naar z’n game-boy die voor scanner door moet gaan, knikt ernaar en sjokt weg. Zonder enige uitleg. 

Verward reken ik af met mevrouw Betaalpaal en op het moment dat ik bij het hekje ben dat alleen opengaat nadat ie je bon heeft gezien, hoor ik achter me: “Mevrouw, mag ik even uw bon controleren?” Ik draai me om en zie tot mijn verbazing een soort servicebalie in het doe-het-zelf-paradijs. Merkwaardig. Ze pakt m’n bon en begint te strepen. Cola, check! WC-papier, check! Kratje bier, check! Net voordat ik haar wil zeggen dat ze m’n boodschappenlijstje wel mag lenen, krijg ik een handvol schreeuwerige ‘betaald’-stickers mee en aanwijzingen waar ik ze op moet plakken. Op dat moment ontstaat er kortsluiting in m’n hersens, ik snap het niet meer. Dat meneer Pukkel mijn doe-het-zelf-scan-competenties in twijfel trekt en het dunnetjes over komt doen, à la. Dat mevrouw Servicebalie nog eens checkt of ik wel alles betaald heb, opvallend, maar ok (hoewel ik het dan wel zo eerlijk had gevonden als zíj die vervloekte stickers op m’n pleepapier had geplakt). Maar dat Meneer Happie zo weinig vertrouwen in mij heeft, dat kwetst me. Ik bedoel, als zelfstandige doe-het-zelver kan ik heus zelf wel driedubbelchecken of ik alles heb gescand en afgerekend. Toch ga ik als een tevreden en ontspannen doe-het-zelver naar huis: ik ben namelijk allang bij dat ik weer onder de 100% controle ben uitgekomen, waarmee de Happie reeds bij de ingang van de winkel dreigt. Ik weet niet precies wat ermee bedoeld wordt, maar het zorgt er wel voor dat ik met angstvallig samengeknepen billen m’n boodschappen doe.